Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda Ruchu Rozwijającego stała się w ostatnich latach metodą powszechnie stosowaną zarówno w pedagogice osób niepełnosprawnych jak i dzieci uczęszczających do szkół ogólnodostępnych. Została ona stworzona przez angielską nauczycielkę Weronikę Sherborne, a w Polsce rozpropagowana przez prof. Martę Bogdanowicz. Opiera się na wykorzystaniu w pracy terapeutycznej systemu ćwiczeń, które na potrzeby metody nazywano zabawami, relacjami lub doświadczeniami gdyż ich głównym założeniem jest budowanie poczucia świadomości i akceptacji własnego ciała oraz właściwych relacji z otoczeniem. Atrakcyjności tej metodzie dodaje fakt, że wszystkie działania prowadzone są w konwencji zabawy co pozwala na wprowadzanie miłej relaksującej i radosnej atmosfery, która sprzyja szybszemu rozwojowi zaburzonych funkcji.

Gdyby spojrzeć na zajęcia prowadzone tą metodą obserwator odnosi wrażenie, że jest to nic innego jak baraszkowanie z dzieckiem, radosne ruchowe igraszki, w które rodzice  często bawią się ze swoimi dziećmi nie wiedząc jak wielu ważnych doznań dostarczają im w ich drodze do pełnego rozwoju funkcji społecznych. Różnica pomiędzy zabawą, a przekształceniem jej w metodę terapeutyczną polega na tym, iż zabawy prowadzone w trakcie zajęć są zaplanowane i ukierunkowane na konkretny cel.

Zajęcia prowadzone są zazwyczaj grupowo i mają charakter pracy w parach. Z reguły dzieciom partnerują osoby dorosłe np. rodzice, nauczyciele czy studenci, ale możliwe jest również prowadzenie zajęć w której starsze, lepiej funkcjonujące dzieci są partnerami dla młodszych kolegów.

Prowadząc zajęcia metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne mogę z  pewnością powiedzieć, że korzystają z nich zarówno ci, dla których mają być one pomocne, jak i ci którzy tej pomocy udzielają. Relacja „dawania i brania” jest dodatkowym efektem, który w każdym z nas buduje pozytywne zmiany.

Przygotowała: Lucyna Łazarska